De klos

…Als je voor het eerst van je leven aan boord van een schip stapt, zijn er altijd oudere opvarenden die vinden dat je in het ootje genomen moet worden.

Ik heb ze ook voorbij zien komen met de vraag: ‘voor een metertje waterlijn’, ‘hamerstelenvet’, ‘schop-voor-het-voetje’ of ‘jongens het is straks laag water, dan kunnen jullie ook onder de waterlijn schilderen’.
Het ‘postbootje’ is er ook zo eentje en een klassieker.
Zo werd zo iemand uren bezig gehouden.

Voor de ‘kompassleutel’ werd standaard de sleutel van de roerkoning meegegeven.
Iedereen zag dat er weer iemand de pineut was, want de roerkoning sleutel stak je niet even in je broekzak.

Soms moest je zelf wat improviseren als er ineens zo’n jongen voor je staat, die komt vragen om de ‘koolborstelmagneet’.
Je ziet nog net het hoofd van de machinist van de andere boot wegduiken en je geeft hem een speciale smeltveiligheid mee met de woorden dat hij er zorgvuldig mee moet omgaan, want als het valt!
Wat weet het ‘dek’ nu van een machinekamer: alleen maar dat het herrie maakt!

Zelf word je ook op de proef gesteld.
In de Middellandse Zee sleepten de ‘Willem Barendsz’ en de ‘Gelderland’ met het booreiland ‘Neptune I’.
Tot we een olietanker zagen drijven.
Met de sleep achter ons aan er op af.

Via de radio probeerden we contact te krijgen, ze reageerden niet.
Dan maar ouderwets met vlaggenseinen.
Maar in de Middellandse Zee kan het windstil zijn.

De vlaggen bleven nutteloos naar beneden hangen.
De ‘ouwe’ draaide zich naar me om en vroeg: ’meester, kan je even beneden vragen voor lucht uit de pijp’.
Ik draaide me gelijk om om aan het verzoek te voldoen.
Na een paar passen voelde ik al nattigheid, keerde me om en keek in een paar lachende gezichten.

Ze hadden me bijna in de maling genomen.